Op 7 mei 2020 werd jij geboren, als eerste meisje, buiten op het voetbal veld. Na jou volgden er nog 12 broertjes en zusjes, waarvan helaas je laatste zusje de bevalling niet overleefde. Jij kreeg het oranje bandje, en was één van de zwaarste pupjes met de geboorte. En wat was je leuk! Zo dapper, voor de duvel niet bang, en echt “one of the guys”. Je deed niet onder voor je “grote broers” en als zij naar jou idee net even te lomp waren, dan liet je ze dat zeker weten. Jij mocht altijd bij mij slapen, op de bank, en in bed. Je ging dan naast de bank zitten, en piepte net zo lang totdat ik je bij mij liet liggen, en dan was het goed. Uren hield je dat vol en je lag dan heerlijk comfortabel te slapen. Ik wat minder want ik was altijd bang dat je zou vallen, of dat ik per ongeluk op je zou gaan liggen. Ik heb zo genoten van die momenten. De weken gingen voorbij en elke dag kwam er visite. Een van de pupkopers was helemaal verliefd op jou, maar ja.. ze kwamen voor een reu… Hoe vaak ze niet tegen mij zeiden: San, hou jij nou dat oranje bandje, dan zien wij haar ook nog. Zij wonen namelijk heel vlak bij. En het heeft even door mijn hoofd gespookt hoor… Maar stiekem was ik al vanaf dag 1 verliefd op het gele bandje.. Toen je 4 weken oud was kwam Stephanie op visite. Zij zou alle pupjes energetisch gaan matchen aan alle gezinnen. Een hele puzzel.. 12 pupjes en zoveel gezinnen… En toen kwam het berichtje wat ik stiekem al verwachtte.. Jij paste het beste bij Ine en Riny, en het groene bandje bij andere pupkopers, die eigenlijk voor een teefje kwamen. Tja.. wat doe je dan? Ik kon toch niet mensen die voor een reu kwamen een teef meegeven en andersom? Maar ik deed het op deze manier met een reden, dus ik vond dat ik het moest delen. Ine was meteen in tranen, want zij wist net als ik dat jij, met je oranje bandje, bij hun hoorde. Maar met al twee intacte reuen in huis is een teef erbij niet echt handig. Er werd door alle partijen goed over nagedacht, en er werd gewisseld. Jij ging na 8 weken mee met Ine en Riny en hun kinderen. Liefdevol werd je ontvangen, ook door Odin en Simba, die meteen jou bonuspapa’s werden. Alles mocht je van hun, echt alles. Die gekke oude Odin werd weer helemaal jong door jou! Al snel kreeg je de bijnaam Malutje-Toetje. Wij zagen elkaar ook nog heel vaak, want je woonde praktisch om de hoek. Veel spelen met je mama en je zusjes die bij mij wonen. Je was een paar weken bij je nieuwe gezin toen je blaasontsteking kreeg. Er werd meteen een behandeling opgestart, maar helaas ontaarde de blaasontsteking in een nierbekkenontsteking. Wat was je ziek, en wat had je veel pijn. Weken van antibiotica volgden, en langzaamaan krabbelde je weer op, gelukkig! Je werd weer een beetje de oude Malu, zoals we je kenden. We konden weer heerlijk samen wandelen, spelen en zwemmen, tot afgelopen februari. Je was iets te enthousiast over een sloot gesprongen waarna je mank begon te lopen. Eerst mar rustig aan gedaan, maar echt beter werd het niet. Naar de dierenarts waar je pijnstilling kreeg en nog meer rust moet houden. Hoe houdt je een hond van 9 maanden rustig? Het was zwaar. Ondertussen ging je steeds slechter lopen, er werden foto’s gemaakt en bloed geprikt. De ontstekingswaarden waren hoog, en de foto liet een ontsteking in je hak gewricht zien. Er volgde opnieuw een lange antibiotica kuur, van 3 weken. Met uiteraard nog meer rust. Zwemmen mocht je gelukkig wel, en dat vond je heel fijn. Er werden nieuwe foto’s gemaakt, en er was geen verbetering te zien. De antibiotica werd verlengd, en vlak voordat je lekker met je baasjes op vakantie ging werden er nieuwe foto’s gemaakt. Die waren weer slechter en we werden doorgestuurd naar de specialist in Vught. Je baasjes kwamen wat eerder terug van vakantie voor die afspraak. Er werden biopten genomen, één voor onderzoek op bacteriën, en één werd onderzocht op botkanker. Vanaf het moment dat dat woord viel, was er stress.. heel veel stress.. Dat kon toch niet? Je was immers net anderhalve week daarvoor 1 jaar geworden! Het wachten begon, en ik kwam zo’n beetje elke dag bij je kijken. Je stopte met eten en zag er met de dag slechter uit. Je poot werd elke dag dikker en dikker, maar toen een week na het nemen van de biopten de eerste uitslag kwam, kregen we weer een beetje hoop. Er was een resistente bacterie gevonden. Uiteraard is dat ook lastig te behandelen, maar er was 1 antibiotica waar de bacterie op zou moeten reageren. Wat waren we opgelucht, tranen van opluchting stroomden over onze wangen. Maar diep van binnen wisten we dat er iets niet klopte.. je was zo zwak. Toen vrijdag op mijn werk mijn telefoon ging, en ik zag dat jou vrouwtje belde kreeg ik direct buikpijn. En dat was terecht. De orthopeed had net gebeld met het slechte nieuws ooit. Jij had botkanker. En dan ook nog de meest agressieve vorm die er maar is. De klap was enorm, ik ging meteen naar jou en je vrouwtje toe. Ik schrok toen ik je zag, weer zoveel slechter als de dag ervoor. Je had al dagen niet gegeten, en steunde helemaal niet meer op je zere poot. Wat gingen we doen? Kon je poot geamputeerd worden? Het antwoord was ja, maar die operatie zou zwaar zijn, en het herstel lang. De kans dat er binnen een half jaar ergens in jou lijf weer een nieuwe plek zou zijn, was eigenlijk 100%. Ga je dan die zware operatie nog doen? Jou baasjes en ik vonden dat niet eerlijk tegenover jou. Je had zo veel pijn. De beslissing werd gemaakt, we zouden vrijdagavond en zaterdagochtend nog heerlijk van jou genieten, leuke dingen doen, lekker veel snoepjes eten en mensen afscheid van jou laten nemen. Zaterdagochtend kwam ik weer bij je, want jou baasjes wilden graag dat ik er bij zou zijn. Ik ging bij je liggen in het gras, en je kroop helemaal tegen me aan. Je ging nog even lekker op je rug liggen, en toen voelde ik dat je hele buik en liezen vol zaten met knobbels. Ik legde mijn oren op je buik en hoorde jou longen een beetje raspen.. We wisten genoeg, we hadden de juiste keuze gemaakt. De dierenarts kwam, en bevestigde ons vermoeden.. De kanker was al helemaal uitgezaaid. Er was echt niks meer wat we konden doen, behalve jou uit je lijden verlossen. En dat was dus wat we deden. Op 29 mei 2021 hebben we jou laten gaan. Hoeveel pijn het ons ook deed, en hoe oneerlijk het ook was.. Want een hond van net 1 laten inslapen is echt een regelrechte nachtmerrie. Lieve, lieve, allerliefste Malutje-Toetje, we hopen dat je nu rust hebt. Dat je weer heerlijk kan rennen en spelen achter de regenboog. Je hebt in ieder geval geen pijn meer. Wij wel, want we zijn nu ik dit schrijf ruim twee weken verder, maar de tranen rollen over mijn wangen. Je wordt zo ontzettend gemist! Het was een eer dat jij bij mij geboren werd, dat je mijn huisje koos. Je was prachtig Malu, van binnen en van buiten!

Tot ooit…