Yazhou werd geboren op 26 april 2010 in kennel Memicedaiska van Ida Lems. Zoon van Agdid’s Hope of Pois L’Unique en Voule Du Clos des Gres. Met de komst van Yazhou begon mijn liefde voor de Leonberger pas echt, werkelijk alles deed ik samen met hem, overal ging ie mee naar toe. Van hem herinner ik me ook het meest, van Shamu en Yordac ook nog wel, maar voor onze eerste twee Leonbergers was ik echt te klein. Ik weet nog wel dat ik ze heel lief vond 😉 Maar goed, terug naar Yazhou. De eerste leonberger waar ik alles mee deed, de cursussen, het reddingswerk, met hem samen kennis gemaakt met het show-lopen. En hij kon ook alles.. deed het op de gehoorzaamheidscursus geweldig, was goed in het speur en reddingswerk en ook de shows deed hij niet onverdienstelijk. Begin 2014 was hij één van de eerste honden in Nederland die geënt werd met de toen nieuwe Ziekte van Weil enting, de L4. En daar ging het mis. Een week na de enting werd hij ziek. Alle symptomen wezen op ziekte van Weil, maar omdat ie net geënt was kon dat niet echt goed gecheckt worden, en dus ook niet worden bewezen. Wel zijn we meteen de behandeling tegen die ziekte gestart. Doordat hij acuut nierfalen kreeg waren zijn nierwaardes enorm slecht.. zo slecht dat ie er eigenlijk niet eens meer kon zijn.. Maar, hij was er nog wel, en wij wilden er alles aan doen om hem er bovenop te helpen. Hij werd opgenomen in de kliniek en aan het infuus gelegd. Volgepompt met medicijnen, en toen kon het duimen gaan beginnen. Bijna een week heeft ie daar gelegen, en deden we er alles aan om hem beter te maken. Na die dagen dat ie daar aan het infuus had gelegen waren zijn waardes echter niet verbeterd, en ook als ze hem langer zouden houden zou de kans op verbetering gering zijn. Hij mocht dus naar huis… met een berg medicijnen en het idee dat hij niet lang meer zou leven. Het belangrijkste op dat moment was dat we hem aan het eten zouden krijgen, dat had ie al een week niet gedaan, en hij was ruim 12 kilo afgevallen. Maar hij wilde niet eten.. We hebben alles klaargemaakt wat ie normaal super lekker vond, en wat niet perse goed voor hem was, maar hij moest eten! Hutspot…pannenkoeken…frikandel… Hij wilde niks. Hij was zo misselijk van zijn nierfalen.. Toen hebben we Duck Lam en Rijst vlees gehaald. Een compleet vlees voer, waar relatief weinig eiwitten in zitten, maar wel speciale stoffen voor honden om aan te sterken. Vanaf dat moment zijn we hem gaan dwang voeren, we wilden zo’n jonge hond nog niet opgeven. Eén iemand hield hem vast, één iemand hield zijn bek open, en de derde persoon duwde bolletjes vlees achterin zijn bek. Na drie dagen ging ie zelf eten…eindelijk! Hij kreeg nog allerlei bijwerkingen, zo werden we op een ochtend wakker en was zijn hele kop en hals opgezet.. Vol met vocht. Weer nieuwe medicijnen er bij om dat weer tegen te gaan. Elke week werden zijn waardes gecheckt, maar de eerste weken veranderde er niets, behalve dan dattie weer goed begon te eten, en zich zelf duidelijk beter begon te voelen. Hij werd weer lekker baldadig en begon zijn speelgoed weer door de tuin heen te gooien. Man, wat ben je dan blij en opgelucht. Op een gegeven moment gingen we weer voor controle en zo ineens waren al zijn waardes weer normaal. Het kostte een aantal maanden om hem weer topfit te krijgen, maar het lukte. Echter hadden zijn nieren een enorme opdonder gehad, en elke keer als ie een medicijn kreeg wat ie nog nooit had gehad kreeg ie weer nierfalen en moest ie weer worden opgenomen, gelukkig werkte het spoelen met infuus die keren wel. Yazhou had een allergie voor een aantal dingen, waardoor hij veel jeuk had, de medicijnen die hij daarvoor kreeg gingen dus niet samen met zijn nieren.. Maar altijd jeuk is verschrikkelijk. Er was één medicijn waar hij wel tegen kon, en die goed hielp tegen de jeuk: Prednison. Maar goed, je weet dat als je je hond vast op de prednison zet, dat het einde nadert. Prednison is troep.. Het werkt goed, maar het sloopt wel je lijf. Op 13 november 2016 hebben we afscheid van hem moeten nemen.. Hij was toen pas 6 jaar.. Veel te jong. Maar Yazhou was heel duidelijk.. Hij kon niet meer… Hij wilde niet meer, en dan kun je maar één ding doen, en dat is afscheid nemen.